Van prinsesjes die nooit koningin hoeven te worden (bij de Kroning van de Koning)

Van prinsesjes die nooit koningin hoeven te worden (bij de Kroning van de Koning)

Charlotte werd geboren op drie Koningen, en we kregen de mooiste fax van ons leven (toen ging dat nog zo) : "de Drie Koningen hebben eindelijk een prinsesje gekregen". Norah werd geboren korte tijd na de geboorte van de toekomstige Kroonsprinses Amalia. Mijn prinsesjes hebben een groot voordeel op de prinsessen van Oranje Nassau: zij hoeven nooit koningin te worden, maar mogen mijn prinsesjes blijven.

En, nu er een heuse kroning op handen is, tijd voor overdenkingen van een Nederlander in Frankrijk. En voor een bekentenis.

De bekentenis
De aanstaande kroning van de nieuwe Koning, maar vooral het aftreden van Beatrix, koningin der Nederlanden is hét moment om een bekentenis te doen. De Beer die jullie kennen, was ooit Beatrix(-je). Vernoemd naar haar grootmoeder (jaja, Beatrix en geen koningin, maar wel van Duitse huize). En dochter van een Emma, die op haar beurt ook weer vernoemd was naar haar (lievelings-) oma. Overigens vond ik zowel mijn moeder als mijn grootmoeder koningklijk, als klein meisje. Een zeer koningsgezinde familie, dat kun je wel zeggen. Volgens mijn vader was de echte reden van mijn naam de betekenis ervan: zij die gelukkig maakt (beat). En eerlijk is eerlijk, dat hebben ze me altijd laten voelen, what's in a name, zullen we maar zeggen.

Copyright Creative Commons : http://wronghands1.wordpress.c...

Toen ik twaalf was en naar de middelbare school ging, had ik genoeg van dat koninginnegedoe. Het werd Beer(-tje). En hé, dat -tje mag alleen Jan nu nog zeggen! Voor alle anderen ben ik Beer. Op de dag van de kroning van Koningin Beatrix zat ik waarschijnlijk hard te studeren voor mijn eindexamen. Ik vertrok naar Amsterdam toen daar de echte opwindende dingen al achter de rug waren (dacht ik tenminste toen nog :-). En ik had niet echt specifiek iets met dat koningshuis, wellicht had ik wat republikeinse neigingen, naast al die andere activistische en kritische trekjes (jaja, toen al :-).

Nederlanders in Frankrijk
Maar dat veranderde toen ik naar Frankrijk verhuisde. Er waren geen twintig jaar voor nodig om een overtuigd aanhanger van de monarchie te worden. Niet alleen is er in Frankrijk nooit een persoon die boven de partijen staat terwijl hij/zij een representatieve functie vervult, soms blijven je tenen in een kramp als je sommige presidenten aan het werk ziet. Gebrek aan stijl en étiquette, niet in staat om behoorlijk Engels te spreken tegen buitenlandse delegaties, en vooral: de politiek die door alles verweven is. De diplomatie speelt zich hier in het onzichtbare af (hoop ik), daar waar het Nederlandse koningshuis vooral een bindende en een diplomatieke functie vervult.
Het wordt pas echt lastig als je, heel voorzichtig en aarzelend in je binnenste de gedachte voelt opkomen of het Koningshuis nog wel van deze tijd is. En dan hopla! Ben je ineens weer te Frans om echt Nederlands et zijn, daar waar je ook al te Nederlands bent om echt Française te worden. Het eeuwige emigrantendilemma, zullen we maar zeggen.
Maar geloof me maar: morgen stromen de waterlanders weer bij het volkslied (vreselijk hè, ik geef het toe), en zal ik misschien mee-hummen met het vreselijke kroningslied, en voel ik me meer Nederlander dan Française. Dat is het voordeel van een echte Koningsdag (dat is nog wat wennen). Eén dag per jaar mag dat allemaal.

Lotte en Norah (2009)

Koningshuizen zijn wel goed voor glitter en glamour: mijn dochters dromen vast wel eens van zo'n galadiner als dit in het Rijksmuseum, onder de Nachtwacht van Rembrandt... en ik eerlijk gezegd ook wel :-).
 
 
 
 
 
Maar voor wie het diner van de koningin heeft gemist: u bent van harte welkom bij onze prinsesjes op La Grosse Talle. En u mag uw prinsesjes (en prinsjes) ook meebrengen, dan maken we er een speciaal prinsessen en prinsjes dineetje van :-).