We wilden een moestuin... weet u nog?

Eerder schreef ik al over het eerste jaar van onze moestuin, enfin, het eerste jaar van de derde moestuin. Dat was wel schattig: een paar bakken, en het vooruitzicht dat er nog drie keer zoveel bakken bij zouden komen. Dat plan is inmiddels volledig uit de hand gelopen (zoals zovele plannen hier:-).

Al snel bleek dat tuinieren in bakken wel een leuk idee, maar niet zo prettig werken was: je moet namelijk te ver voorovergebogen staan en dat is zwaarder dan op de grond tuinieren (voor mij dan). Ik wilde dus toch wel eens een poging wagen om weer in de volle grond te gaan werken.

Het voordeel van een goede maaier is dat je mooi gras krijgt. Het nadeel is dat het (mooi) dicht wordt en dat je er bijna niet doorheen kunt komen. Want als je van een grasveld een moestuin wilt maken, tja, dan moet je dat gras kapot zien te krijgen. En dat valt niet mee. Zeker niet zonder machines.

Dus hebben we een apparaat aangeschaft waarmee we het met mankracht kunnen doen. Dat gaat heel goed, maar kost veel tijd. En veel kracht. Maar het gaat. Zeker als je denkt dat je er met een paar gaten in de grond wel komt: die tomatenplantjes hebben toch niet meer nodig? Zeker niet als je mulcht - een techniek waarbij je de aarde bedekt met een dikke laag organisch materiaal, in ons geval stro. Dat mulchen doen we al sinds we hier wonen, in het begin tot groot vermaak van de buren. Die het nu ook zo'n beetje allemaal doen.

Toch bleek het weinig voldoening te geven om hier en daar een putje te maken en daar een plantje in te stoppen: toch veel werk, maar weinig opbrengst.

Dat tweede jaar kwam ook Michel langs, en die had gewerkt in een tomatenkwekerij. Hij kwam met het geweldige plan om hoge palen aan de uiteinden van de bedden te zetten, daar dan metaaldraad tussen te spannen en vanaf die draden touw naar de grond te leiden. De tomatenplanten kun je daar omheen draaien: dat scheelt een hoop gedoe met touwtjes aan paaltjes én je planten worden hoger, en geven dus een betere opbrengst.

Omdat we niets half aanpakken, zijn we helemaal los gegaan. En hebben veel tomaten gegeten dat jaar!

Het tuinieren tussen die palen, dat beviel me wel. Het geeft een wat intiemer gevoel, op wat toch een weidse ruimte is. En omdat die palen het wel een paar jaar zullen uithouden, besloten we om er maar een systeem van te maken. Een tweede veld werd klaargemaakt om de tomaten te planten, die immers maar ééns in de vier jaar op dezelfde plaats mogen komen.

En ach, omdat ik toch wat meer aardappelen wilde telen, vooruit, een veldje tussen de officiële bedden en de bakken van het eerste jaar. Dat zou wel van pas komen. en dat deed het, want in het najaar gingen daar de kolen in, waar we deze winter van hebben gegeten!

2022 was ook het eerste jaar waarin we eindelijk eens zonnebloemen kweekten, en dat vonden niet alleen wij leuk, maar ook de bijen en andere insecten.

Een bijkomend voordeel van de palen met draden ertussen: je kunt er lappen op vastzetten met wasknijpers, om je gewassen tegen de te hete zon te beschermen. Dat werkte uitstekend, en gaf ook de gelegenheid om in de schaduw met een kopje koffie van de tuin te genieten. En het zag er ongelofelijk zomers en zuidelijk uit.