Het caravannetje van Toon

Het caravannetje van Toon

Er zijn zo van die relikwieën waar je maar moeilijk afscheid van kunt nemen, eigenlijk om geen reden. Mijn "dingetje" was de "caravan van Toon". Op een dag was hij zomaar verdwenen, min of meer gewild van het erf gerukt, letterlijk. Het moment voor een stukje geschiedenis van La Grosse Talle.

Caravan, reserve slaapkamer, sta-in-de-weg, object van dromen...

Mijn achterneef Toon ("Toontje van tante Miet", maar goed, inmiddels is ook hij van een respectabele leeftijd), kwam ermee aanzetten, op een goede zomerdag in 1992. Ik weet eigenlijk niet meer of hij of mijn ouders het hadden georganiseerd, maar de "kleine caravan" werd het "caravannetje van Toon". Vooral eigenlijk omdat Toon in de eerste jaren hier elke zomer op vakantie kwam, een voor hem wat ongewone vakantiebestemming vooral ingegeven door de familiebanden, en dan in "zijn" caravannetje overnachtte.

Er kwamen nieuwe en leuke kussens en bijpassende gordijnen in, dé specialiteit van mijn moeder die dat soort dingen goed weet te organiseren. Al snel werd dat te kleine, te oude caravannetje niet meer voor de verhuur gebruikt natuurlijk. We sliepen er zelf in tijdens een verbouwing, neef Nick heeft er een paar weken in geslapen tijdens een memorabel bezoek aan La Grosse Talle en we hebben het vervolgens op verschillende plaatsen geparkeerd, totdat het uiteindelijk achter de open hangar, op het "grote veld achter", min of meer uit het zicht werd neergezet. Ze staat zodoende op zo'n beetje alle foto's van het zwembad, ver op de achtergrond, achter de oude roos die daar ook te hoog was opgegroeid.

Op een goede dag hebben we het aangedurfd om het wat uit te mesten, met het plan om het nu toch echt op te knappen en aan de overkant van het veld, opgeleukt en al, neer te zetten als een soort van tiny little house. Beer haar dingetje: ooit, ooit is het hier zover op orde dat je je kunt gaan bezighouden met het soort van creatieve oplossingen voor niet bestaande problemen.

Als een dief in de nacht...

Zover is het niet gekomen. Deze week besloten we dat het ding toch gewoon echt weg moest. Ik was over de streep gehaald - en vroeg me vervolgens af waarom het zolang heeft moeten duren voordat je kunt toegeven aan wat je al sinds het begin wist : sommige plannen en dromen zijn gewoon niet mooi en interessant genoeg om uit te voeren en er offers voor te brengen. Dat komt waarschijnlijk door de nieuwe plannen voor de verbouwingen - waarover later meer!

Hoe dan ook, het caravannetje van Toon is gisteren, in de namiddag, langs de kant gezet. Haar laatste rustplaats was zeker niet de slechtste, onder de bomen, tussen wilde bloemen en met het laatste restje bloeiende koolzaad op de achtergrond. We zeiden nog: we moeten er een papier ophangen dat zij mag worden meegenomen. Dat bleek niet nodig te zijn: ze was vanmorgen verdwenen. Van het erf gerukt, want er zaten geen wielen mee onder :-). En de kussens? Die zijn ook weg, een doorn in het oog minder voor Jan!