Een zomer in het teken van het #blauwebankje
Geplaatst op: 2018-07-07 , Laatste bewerking op: 2018-12-19
Een zomer in het teken van het #blauwebankje
Zomer 2018 stond op La Grosse Talle in het teken van "het blauwe bankje". De in Frankrijk wonende Nederlandse kunsternares Marleen Booy kwam op een goede dag aanrijden met de vraag of wij het gedurende de zomermaanden wilden stallen. Dat vonden we wel een grappig idee. Het was aanleiding voor een aantal portretten van gasten die dit jaar op La Grosse Talle op vakantie kwamen. Het was ook, indirect, een ontmoeting met mijn verleden en een confrontatie met de eindigheid van het leven.
Een ontmoeting met het verleden
De wereld is klein: Marleen bleek in Nederland allerlei kunstenaars te kennen waarmee ik op de Gerrit Rietveld Academie had gestudeerd, en die nu vooral in de Nieuw en Meer in Amsterdam hun ateliers hebben (ik moet eerlijk toegeven dat ik weer kriebels krijg bij het zien van de website).
Samen met de inmiddels overleden Sieb Posthuma waren we zo'n beetje de enige studenten die tijdens het vierde jaar stage liepen (zij in een oud badhotel in Domburg en ik op het Otis Art Institute of Parsons School of Design in Los Angeles) en een groepje waarmee we allerlei projecten deden, zoals het huren van een enorm atelier op het Prinseneiland - voor die tijd een waanzinnig project.
Het was in ieder geval ontzettend leuk om nieuws te krijgen over Tammo Schuringa en Jolande Gerner - maar een schok om te horen dat Annet Kiesewetter begin 2018 is overleden. Ze was een paar maanden jonger dan ik - de eerste gaten beginnen te vallen. Gek dat je iemand kunt missen die je al niet meer hebt gesproken sinds 1992 - waarschijnlijk omdat je je beseft dat het ook niet meer kan gebeuren en omdat je zoveel hebt gemist. De #blauwebankjes serie draag ik aan haar op.
Een bankje op zoek naar zijn juiste plek
De eerste weken gebeurde er niet veel met het bankje: het stond bij het zwembad, en het stond er onopvallend te zijn. Tenminste - het is moeilijk om het niet te zien, maar kennelijk was het niet echt op zijn plek. Ik heb er niemand op zien zitten.
Na een paar weken kwam er een stel kamperen op "het achterveld" en zij vroegen of ze het bankje bij hun tent konden zetten. Dat kon. Het bankje verhuisde dus van dichtbij naar verderweg, en stond daar prachtig: je kon het zien vanaf het zwembadterrein en door het gat in de muur van het "keramiekatelier" dat geen atelier meer is. En als je op het bankje zat, waande je je ver van alles maar toch dichtbij het hart van La Grosse Talle.
Vanaf dat moment zijn we onze gasten gaan vragen om er te gaan zitten en om foto's van ze te maken. Het waren mooie momenten, met mooie verhalen, waarvan ik er uiteraard te weinig meteen heb genoteerd. Wat rest zijn de prachtige herinneringen die door de foto's worden opgewekt. Hier en daar is er een verhaal - de foto zal dan vergezeld zijn van een stukje tekst. Anders is het gewoon een fotoportret, of een paar.
#blauwebankje
