Mooie ontmoetingen met pelgrims naar Compostella

Eerst kwam Fanny het terrein op rijden. Belgisch, bijna twintig jaar oud, had zij besloten om een maand of drie te gaan rondfietsen waar de wind haar heen zou voeren. Op zoek naar ontmoetingen, rust, ruimte – en waarschijnlijk ook naar een goed plan voor haar toekomst. Met weinig geld op zak, en de vraag of zij gratis mocht kamperen. Dat was goed, en zoals pelgrims vroeger vond ze het een goed plan om wat klusjes te doen voor haar verblijf.

Tijdens het onkruid wieden hebben we een bijzonder gesprek gehad. Over de wereld, de maatschappij (is het « wij » of « zij »?), over het wel of niet kiezen voor een marginaal bestaan of voor participatie en over de rol die je kunt spelen voor, naast, met, onder andere mensen. Over compromissen sluiten en je grenzen overstijgen. Over (innerlijke) vrijheid en beperkingen. Enfin, stof tot nadenken. Er zijn van die mensen die hier komen en die je niet genoeg sterkte kunt wensen bij vertrek…

Vervolgens kwam Harry aanlopen, benieuwd naar wie dan toch wel Mme Bergman uit het boekje met de westelijke route naar Compostella zou zijn…

Wat Harry nog niet wist, is dat hij samen met Jan op het Canisius College in Nijmegen zijn middelbare schooljaren had doorgebracht! Niet helemaal tegelijkertijd, maar toch was er meer dan voldoende stof tot gesprek. En voor het schoollied…

Harry en Jan bleken nog meer te delen: nog meer stof tot gesprek. Ze lijken ook een beetje op elkaar, Jan en Harry. Wel en niet, dat maakte het erg boeiend.

Ook Harry bood aan om te helpen. Dat hebben we met veel plezier geaccepteerd: samen met mij heeft hij in de gîte gewerkt aan de voorbereidingen voor het stucen van de muren. Héél veel stof tot gesprek – en gelukkig was het ook veel werk, dus dat kwam goed uit. Bovendien bleek Harry goede vrienden  (klik hier voor meer informatie over Zarowe en Esther) uit mijn jeugd te kennen! De wereld is echt heel erg klein, in Sepvret.

Zo werd de rustdag uiteindelijk twee werkdagen. En we hadden voldoende stof voor vele gesprekken, alsof je bij moest praten met iemand die je van vroeger nog kent en lang niet meer hebt gezien. Heel bijzonder.

Iedereen is weer vertrokken. De gasten van het weekend terug naar Parijs na een geslaagd feest, broer Jack en zijn familie naar huis na een week samen werken, de campinggasten uitgerust hun drukke leven tegemoet. 

Harry wandelde vanmorgen weer weg. Nog een heleboel kilometers te gaan: van Nijmegen naar Compostella en weer terug is goed voor een jaar lopen. En waarschijnlijk voor heel veel gesprekken en overpeinzingen.

En Fanny? Op weg naar die ene plek waar ze wat rust kan vinden waarschijnlijk. We hopen nog eens van haar te horen.