2023 en het roer om?!

2023 en het roer om!

Het is te lang geleden, ik weet het. Hoewel ik echt wel weet hoe je moet bloggen en wat je allemaal moet doen om SEO (Search Engine Optimization) relevant te blijven, lukte het me de afgelopen jaren dus weer niet om regelmatig artikelen op onze blog over La Grosse Talle te schrijven.

Dus heb ik besloten dit jaar het roer om te gooien. Voortaan - of in ieder geval voor een tijdje - ga ik er niet meer voor zitten om artikeltjes te schrijven over wat je in de buurt kunt doen, of hoe geweldig het hier allemaal is, met een begin, een uitwerking en een leuk einde. Nu maar eens eerst gewoon weer schrijven. Over waar we het hier over hebben, buiten het hoogseizoen dus. Want tijdens het hoogseizoen zijn we vooral bezig met de zaak goed draaiend te houden en er zelf gezond bij te blijven.

Eigenlijk zijn de maanden tussen eind september en begin juli de tijden waarin we reflecteren op wat is geweest, maatschappelijke en technologische ontwikkelingen bespreken, nadenken over hoe verder te gaan. En hoelang nog (spoiler alert: de verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd in Frankrijk zorgt hier niet voor kopzorgen. Dus voorlopig nog heel lang, als onze gezondheid dat toelaat).

Daar wil ik eigenlijk meer over schrijven. Het zal de leeftijd misschien zijn, want met de jaren komt de wijsheid - of in ieder geval de behoefte aan meer reflectie.

2021 en 2022, bewogen jaren. Over afscheid nemen, en: met Hans Joas op reis

Eigenlijk zijn alle jaren hier wel bewogen jaren. Maar 2021 en 2022 spanden zeker de kroon. Eerst maar eens een kijkje in onze privéwereld van die jaren. Eind april 2021 reisde ik midden in Coronatijd naar Veldhoven omdat mijn moeder met een hartinfarct in het Maxima Medisch Centrum was opgenomen.

Mama kwam weer thuis (zie foto), maar eind augustus 2021 overleed mijn geliefde vader na een ziekbed van drie weken. Naast het verdriet van het verlies was er ook sprake van een gevoel van patroonverbreking: nooit eerder waren we een substantieel gedeelte van de zomerdrukte zelf afwezig. Het kostte echt tijd om dat weer 'recht' te zetten. Toen we begin september terugkwamen op La Grosse Talle, waren de gasten vertrokken en viel de stilte op me. Alsof er geen zomerseizoen was geweest - dat was heel erg bizar.

Dus vertrokken we zelf op vakantie, naar Kroatië, waar mijn zus en haar man ook waren. Op zo'n mega-camping huurden we een safaritent. En wonder boven wonder beviel het ons goed! Ongetwijfeld ook omdat we er na het hoogseizoen waren, met vele andere ouderen-zonder-kinderen en jongeren-met-kleine-kinderen. We hebben goed rond gekeken hoe het geheel daar werd onderhouden, en chapeau voor het management.

Tijdens die reis heb ik een prachtig boek gelezen, De macht van het heilige van Hans Joas - en in de prachtige uitgave van Lemniscaat (mét lintje in het boek!). Joas is een Duitse socioloog, afkomstig uit de Marxistische en katholieke traditie. Hij betoogt in dit werk dat de wereld minder 'onttoverd' is dan men wil denken, en dat religie, de religieuze en mystieke ervaringen wel degelijk een grote rol spelen in de politiek en de economie: de macht van het heilige is allesbehalve verdwenen uit onze wereld. (Later vast meer over Joas trouwens :-)).

Zo reisde Joas met ons mee, Italië door, naar Kroatië en weer terug en hielp het me om weer vaste voet terug te vinden.

Het leven gaat door totdat het weer even stilstaat

In september 2022 bracht ik onze jongste dochter Norah naar Leiden om daar te gaan studeren en hebben we, heen en weer pendelend tussen Veldhoven en Sepvret, mama geholpen om van haar huis met acht slaapkamers naar een hartstikke fijn huisje van 90 vierkante meter te verhuizen. Blij dat ik nu eens echt iets voor haar kon betekenen en mijn broer en zus kon ontlasten. Na twee maanden schilderen, verbouwen, inpakken en veel onderhandelen met onze soms wat recalcitrante moeder over wat wél en wat niet te doen/kopen/wegdoen enzo, verhuisde zij begin november naar haar huis op Dreefpad, daar waar haar wortels lagen.

Lagen, want precies een maand later overleed ze. In die tussenliggende maand heb ik honderd dozen uitgepakt en al haar herinneringen door mijn handen laten gaan om er op een organische manier een nieuwe bestemming aan te geven. Mama was er ontzettend gelukkig. En wij waren blij voor haar. Maar het hart heeft misschien op een wat te hoge snelheid moeten werken om dat allemaal te trekken. Ze stierf onder de meest ideale omstandigheden die je je kunt wensen, omringd door haar familie, na een fijn weekend met onze dochters en daarna een ontzettend gezellig etentje met haar kinderen plus aanhang.

Het huis aan de Pastorielaan (zij waren daar de eerste bewoners in 1961!) is verkocht, dat aan het Dreefpad zal ook worden verkocht. Une page se tourne - het leven met mijn ouders is geschiedenis geworden.

In Frankrijk zeggen ze niet alleen "c'est la vie", maar ook, "c'est dans l'ordre des choses" en dat is ook zeker zo. We missen onze ouders, het overlijden van mama was een rollercoaster, maar het is goed zo. En wij zijn blij dat we in die laatste maanden zoveel bij mama hebben kunnen zijn, wat echt een wonder als je in het buitenland woont.

Over de nalatenschap in en van beelden

Je beide ouders verliezen maakt ook van jou de oudste generatie en dat is wel prima zo. Mijn ouders hebben een heel belangrijke rol gespeeld in het tot stand komen van en het leven op La Grosse Talle. Papa en mama zijn lang mede-eigenaar geweest van La Grosse Talle, en hebben ons de eerste jaren financieel gesteund waar nodig. Sommigen van jullie, lezers, zullen hen hier hebben ontmoet en genoten hebben van de charme van mijn vader en de blijde uitstraling van mijn moeder. Anderen hebben gezien hoe mijn moeder langzaam afhankelijk werd van mijn vader, en mijn vader hier steeds minder deed (wat hij vervelender vond dan wij).